विसरलेलं पत्र | Marathi Pranay Katha: ग्रामीण भारतातील एका गावात, हिरवीगार शेतं आणि टेकड्यांमध्ये वसलेल्या, सरस्वती नावाची वृद्ध स्त्री राहात होती. ती तिच्या शहाणपणासाठी आणि दयाळू हृदयासाठी ओळखली जात होती. अनेक गावकर्‍यांनी तिचा सल्ला मागितला आणि तिला नेहमी गरजूंसाठी सांत्वन किंवा सल्ला दिला.
एके दिवशी पोटमाळा साफ करत असताना सरस्वती एका धुळीने माखलेल्या जुन्या खोडावर अडखळली. कुतूहल जागृत झाले आणि तिने ते उघडले आणि फिकट फितीने एकत्र बांधलेल्या पिवळ्या अक्षरांचा स्टॅक सापडला. तिने बंडल काळजीपूर्वक उघडताच एकच पत्र ढिगाऱ्यावरून निसटला आणि जमिनीवर पडला. उत्सुकतेने तिने ते उचलले आणि वाचायला सुरुवात केली.
हे पत्र पन्नास वर्षांपूर्वीचे होते आणि तिला उद्देशून होते, तिच्या बालपणीच्या प्रियकर राजीवने लिहिले होते. सरस्वतीच्या डोळ्यांत अश्रू तरळले कारण तिने अनेक दशकांपूर्वी गावात फुललेल्या त्यांच्या निरागस प्रेमाच्या आठवणींना उजाळा दिला. पण राजीवने शहरात आपली स्वप्ने पाहण्यासाठी गाव सोडले होते आणि तिच्यासाठी परत येण्याचे वचन दिले होते हे तिला सर्वात आश्चर्यचकित करणारे होते. खेदाने, पत्राने सूचित केले की त्याला तिचा प्रतिसाद कधीच मिळाला नाही आणि तो परत आला नाही.
भावनांनी भारावून गेलेल्या, सरस्वतीने राजीवला शोधण्यासाठी आणि तिच्या हृदयात इतके वर्ष ठेवलेले प्रेम व्यक्त करण्यासाठी शहराचा प्रवास सुरू करण्याचा निर्णय घेतला. पत्र तिच्या हातात धरून, तिने तिचा खरा हेतू उघड न करता, एक शहाणा आणि सौम्य आत्मा म्हणून ओळखणाऱ्या गावकऱ्यांचा निरोप घेतला.
खडतर प्रवासानंतर सरस्वती शेवटी गजबजलेल्या शहरात आली. अस्ताव्यस्त गल्ल्या आणि उंच इमारती तिच्या ओळखीच्या शांत खेडेगावातील जीवनापासून खूप दूर होत्या. शहराचा वेग आणि स्केल जबरदस्त होता, पण राजीवला शोधण्याचा तिचा निर्धार होता. फक्त जुने पत्र आणि तिच्या अतूट प्रेमाने सशस्त्र, तिने आजूबाजूला विचारले, कदाचित कोणीतरी त्याचे ऐकले असेल.
दिवस आठवडे आणि आठवडे महिन्यांत बदलले, पण सरस्वतीने हार मानण्यास नकार दिला. तिने असंख्य लोकांशी बोलले आणि राजीवचा ठावठिकाणा शोधण्यासाठी वेगवेगळ्या ठिकाणी भेट दिली. तिच्या शोधाने तिला विविध परिसर आणि अगदी शहरातील काही जुन्या रहिवाशांपर्यंत नेले, या आशेने की त्यांना राजीव गेल्या अनेक वर्षांपासून आठवत असेल. तरीही, तिचे सर्व प्रयत्न व्यर्थ वाटत होते.
एका संध्याकाळचा सूर्य मावळत असतानाच, सरस्वतीचा आत्मा जवळजवळ तुटला होता. एक मध्यमवयीन माणूस तिच्या जवळ आला तेव्हा ती पार्कच्या बेंचवर बसलेली, विचारात हरवलेली दिसली. त्याच्या दयाळू डोळ्यांनी कळकळ आणि ओळख होती.
“तुम्ही ठीक आहात ना, मॅडम?” त्याने चिंतेत विचारले.
सरस्वती क्षीणपणे हसली आणि उत्तरली, “मी खूप पूर्वी हरवलेल्या व्यक्तीला शोधत आहे. त्याचे नाव राजीव आहे. आम्ही बालपणीचे प्रेमळ होतो, आणि तो खूप वर्षांपूर्वी शहराला निघून गेला होता.”
त्या माणसाचे डोळे विस्फारले आणि त्याच्या चेहऱ्यावर ओळखीचा झटका उमटला. “राजीव? ते माझ्या वडिलांचे नाव आहे. काही वर्षांपूर्वी त्यांचे निधन झाले, पण मला आठवते की ते त्यांच्या गावाबद्दल आणि त्यांच्या हरवलेल्या प्रेमाबद्दल बोलत होते.”
या निकालाची भीती वाटल्याने सरस्वतीचे हृदय धस्स झाले. “मी बघतो. तुमच्या मदतीबद्दल धन्यवाद,” ती म्हणाली, तिचा आवाज भावनेने थरथरत होता.
तो माणूस तिच्या हातातल्या पत्राकडे बघत क्षणभर थांबला. “थांबा,” तो म्हणाला, “मला ते पत्र पाहू दे.”
सरस्वतीने संकोच केला पण पत्र त्याच्या हातात दिले. त्यातील मजकूर वाचताना त्याच्या डोळ्यांतून अश्रू तरळले. “हे माझ्या वडिलांचे हस्ताक्षर आहे,” तो कुजबुजला.
भावनांनी भारावून गेलेल्या, सरस्वतीने तिची कहाणी त्या माणसासोबत शेअर केली, ज्याने स्वतःची ओळख राजीवचा मुलगा अर्जुन अशी केली. आपल्या वडिलांना कधीही तिचा प्रतिसाद न मिळाल्याबद्दल त्याने माफी मागितली आणि स्पष्ट केले की राजीवने नेहमी आपल्या हृदयात एक दीर्घ आशा बाळगली होती की सरस्वती आपली वाट पाहत असेल.
अर्जुन आणि सरस्वती यांनी राजीवची आठवण काढण्यात आणि त्यांच्या आयुष्यातील कथा शेअर करण्यात तास घालवले. असे वाटले की सरस्वतीला आपल्या मुलामध्ये राजीवचा एक तुकडा सापडला आहे आणि अर्जुनला सरस्वतीच्या माध्यमातून त्याच्या वडिलांशी जोडले गेले आहे.
जसजसे दिवस गेले, अर्जुनने सरस्वतीला आपल्या कुटुंबासोबत राहण्यासाठी आमंत्रित केले. त्यांच्या घरात तिने अनुभवलेली कळकळ आणि प्रेम तिने कधीही अस्तित्वात नसलेली पोकळी भरून काढली. अर्जुनच्या मुलांसाठी सरस्वती स्वतःला आजीच्या रूपात दिसली आणि त्या बदल्यात त्यांनी तिच्या आयुष्यात आनंद आणि हशा आणला.
राजीववरचं तिचं प्रेम तिच्या मनात कायम असलं तरी तिच्यासाठी आयुष्याची वेगळीच योजना होती हे तिला जाणवलं. राजीव यांच्याशी जशी अपेक्षा होती तशीच तिला पुढच्या पिढीचे पालनपोषण करण्यात सांत्वन आणि उद्देश मिळाला.
विसरलेल्या पत्राने सरस्वतीला हरवलेल्या प्रेमाच्या शोधात शहरात आणले होते, परंतु या पत्राने तिला एक नवीन कुटुंब आणि आपलेपणाची भावना भेट दिली ज्याचा तिला कधीच अंदाज नव्हता. शेवटी, तिने शोधून काढले की प्रेम अनेक रूपे घेऊ शकते आणि काहीवेळा, सर्वात अनपेक्षित मार्ग सर्वात गहन पूर्णतेकडे नेतात.
विसरलेलं पत्र | Marathi Pranay Katha अशाच प्रकारच्या मराठी स्टोरी सामग्रीसाठी marathistory.in फॉलो करा