माकडाची गोष्ट | Makdachi Gosht– एके काळी एका घनदाट जंगलात एका उंच झाडावर माकडांचा समूह राहत होता. त्यांच्याकडे आवश्यक असलेले सर्व काही होते – भरपूर फळे, पिण्यासाठी पाणी आणि राहण्यासाठी सुरक्षित आणि आरामदायक जागा. ते आनंदी आणि समाधानी लोक होते, कोणतीही चिंता किंवा भीती न बाळगता त्यांचे जीवन जगत होते.
एके दिवशी, एका शहाण्या माकडाला चमकदार, गोलाकार वस्तूंचा एक मोठा ढीग आला. तो सोनेरी सफरचंदांचा ढीग होता. माकडाने एक सफरचंद घेतला आणि त्यात चावा घेतला. त्याने कधीही चाखलेले ते सर्वात गोड आणि स्वादिष्ट फळ होते.
माकडाने सोनेरी सफरचंद आपल्या टोळीकडे परत नेले आणि आपल्या सहकारी माकडांसोबत वाटून घेतले. त्यांनाही हे फळ आश्चर्यकारकपणे गोड आणि स्वादिष्ट असल्याचे आढळले. त्या दिवसापासून, माकडे सोनेरी सफरचंदांशिवाय कशाचाही विचार करू शकत नाहीत. ते रात्रंदिवस त्यांच्याबद्दल बोलायचे, पुन्हा कधी चाखायला मिळेल या क्षणाची स्वप्ने पाहत.
पण सोनेरी सफरचंदांचा ढीग जंगलात राहणार्‍या एका भयंकर सिंहाने जपला होता. सिंहाचा हल्ला होईल या भीतीने ढिगाऱ्याजवळ जाण्याचे धाडस कोणी केले नाही.
एके दिवशी शहाण्या माकडाने सोनेरी सफरचंद मिळवण्याची योजना आखली. त्याने माकडांचा एक गट गोळा केला आणि त्यांना आपली योजना सांगितली. सोनेरी सफरचंदांवर हात मिळविण्यासाठी माकडे उत्साहित आणि उत्सुक होती.
हुशार माकडाने त्या गटाला सोनेरी सफरचंदांच्या ढिगाऱ्याकडे नेले, आणि निश्चितच, सिंह तेथे होता, ढिगाऱ्याचे रक्षण करत होता. माकडे घाबरली, पण शहाण्या माकडाची योजना होती. त्याने माकडांना शांत राहण्यास सांगितले आणि कोणताही आवाज करू नका.
शहाणा माकड सिंहाच्या पाठीवर चढला आणि त्याच्या कानात कुजबुजला. सिंहाला आश्चर्य वाटले पण माकडाचे म्हणणे ऐकून घेतले. शहाण्या माकडाने सिंहाला पटवून दिले की माकडांना त्याची पूजा करायची आहे आणि ते त्याला भेट म्हणून फळे द्यायला आले आहेत.
हे ऐकून सिंह खूश झाला आणि त्याने माकडांना पाहिजे तितकी सोनेरी सफरचंद घेऊ दिली. माकडांना आनंद झाला आणि ते स्वादिष्ट फळांनी पोट भरू लागले.
पण लवकरच माकडांना लोभ आला. सोनेरी सफरचंदांनी तोंड भरून ते गरजेपेक्षा जास्त खायला लागले. सिंहाच्या हे लक्षात आले आणि तो संतप्त झाला. माकडांनी आपली फसवणूक केल्याचे त्याच्या लक्षात आले आणि तो रागाने गर्जना करू लागला.
माकडे घाबरली आणि त्यांनी पळून जाण्याचा प्रयत्न केला, पण तोपर्यंत उशीर झाला होता. सिंहाने त्यांच्यावर थैमान घातले आणि त्यांना एक एक करून पकडले. माकडांना सावधपणे पकडले गेले आणि ते दयेची याचना करण्याशिवाय काहीही करू शकले नाहीत.
शहाणा माकड पळून जाण्यात यशस्वी झाला आणि काय घडले ते सांगण्यासाठी तो परत त्याच्या टोळीकडे गेला. माकडे उद्ध्वस्त झाली, आणि त्यांना समजले की त्यांच्या लोभामुळे त्यांचा पतन झाला. त्यांनी त्यांच्याकडे असलेले सर्व काही गमावले होते – त्यांचे घर, त्यांचे अन्न आणि त्यांचे स्वातंत्र्य.
त्या दिवसापासून माकडांनी त्यांचा धडा घेतला. आपल्याजवळ जे आहे त्यात समाधान मानणे आणि लोभी न राहणे महत्त्वाचे आहे हे त्यांच्या लक्षात आले. प्रामाणिक राहण्याचे आणि त्यांना हवे ते मिळवण्यासाठी युक्त्या न वापरण्याचे महत्त्वही त्यांना कळले.
शहाणा माकड त्यांचा नेता झाला आणि त्याने त्यांना साधे आणि प्रामाणिक जीवन जगण्याचे महत्त्व शिकवले. माकडांनी त्यांच्याकडे असलेल्या गोष्टींसह जगणे शिकले आणि ते पुन्हा एकदा आनंदी आणि समाधानी झाले.
बोध (Makdachi Gosht)
कथेचा नैतिक असा आहे की लोभ आणि अप्रामाणिकपणा एखाद्याच्या पतनास कारणीभूत ठरू शकतो. आपल्याकडे जे आहे त्यात समाधान मानणे आणि अधिकचा लोभ न बाळगणे महत्त्वाचे आहे. प्रामाणिकपणा आणि साधेपणा हे गुण आहेत ज्यांना इतर सर्वांपेक्षा महत्त्व दिले पाहिजे.